Hitlersæskan virkaði ekki heldur.

Við sem þekkjum söguna vitum hvað Hitlersæskan var. Við vitum að þeim sem að því stóðu gekk gott eitt til, þeir trúðu því að hægt væri að ala upp fyrirmyndar þjóðfélagsþegna á stofnunum. En við sem þekkjum söguna vitum líka að þetta reyndist  rangt og hafði hræðilegar afleiðingar fyrir samfélagið og einstaklingana. 

Það sem hefur gerst undanfarin 50 ár á Íslandi og víðar er að ríkið hefur tekið að sér uppeldi barna í sífellt meira mæli. Nú er svo komið að meira en helmingur uppfræðslu og félagslífs ungmenna á íslandi er í höndum kennara sem oftast ráð alls ekki við verkefnið. 

Börn eru nánast hætt að umgangast fullorðið fólk, nema kennarana. Þeir eru ríkistarfsmenn, sérstök tegund fólks, að uppistöðu vinstrimenn sem líta hornauga á alla sem skara frammúr, skortir sköpunargáfu og hafa það megin markmið seinnihluta starfæfinnar að komast sem léttast frá hverjum degi.

Ein birtingamynd á þessu er þegar ríkið ákvað að stoppa einelti í skólum (létta vinnu kennara). Þá var ráðist í að uppfræða börn niður á leikskólaaldur um einelti og þeim sagt að þau eigi að tilkynna um slíkt. Þar var í reynd bara verið að gera börnin ábyrg fyrir eineltinu sem þau vitanlega ráða ekkert við og ástandið versnaði til muna, færist aftar í aldri því mannfólkið verður jú alltaf að finna sér sinn stað í samfélaginu. þetta er bara eitt dæmi þar sem stofnun tekur að sér hlutverk sem hún ræður ekkert við og afleiðingarnar eru hræðilegar.

 

Alvarlegt og vaxandi vandamál