Drengirnir þurfa enga hjálp heldur þurfa þeir bara frið frá kerlingabókunum.

Það sem þjakar unga karlmenn er aðallega að þeir fá ekki að vera karlmenn.

Karlmenn klaga ekki hrekkjusvín heldur bíta á jaxlinn og slá frá sér.

Karlmenn geta ekki þegið ölmusu eða bætur án þess að það valdi þeim vanlíðan.

Karlmen verða að trúa því sjálfir að þeir standi á eigin fótum annars líður þeim illa. 

Fyrirmyndirnar í skólunum eru ekki karlmenn heldur kvenmenn með lífskoðanir sem passa karlmönnum allmennt illa.

Drengirnir þurfa enga hjálp heldur þurfa þeir bara frið frá kerlingabókunum. 

Ég held að stór hlut af vanlíðan drengja í dag gæti verið afleiðing af illa útfærðu og misráðnu átaki gegn einelti sem ráðist var í upp úr aldamótum í skólum landsins.

 

 

 

 

 

 

Höfum við gleymt drengjunum okkar?